Frank Tashlin - De beer die geen beer was
'De beer die geen beer was', een boekje dat Frank Tashlin in 1946 schreef, werd zopas door Hafid Bouazza vertaald. De jongste Gouden Uil-winnaar had het verhaal al ter sprake gebracht in het geruchtmakende essay 'Een beer in bontjas', waarin hij zich als 'Nederlandse schrijver van Marokkaanse afkomst met Nederlandse nationaliteit' profileert. Toen de jonge Hafid, pas van het Marokkaanse Oujda naar het Nederlandse Arkel verhuisd, de tekenfilm van de geweldige Chuck Jones naar het verhaal van Tashlin zag, identificeerde hij zich prompt met de beer die niet als beer erkend wordt maar, als 'een zielige man die een scheerbeurt nodig heeft en een bontjas draagt'. Daar wordt die beer natuurlijk heel ongelukkig van - perceptie is altijd al allesbepalend geweest.
Maar ook lezer(tje)s die minder met hun identiteit worstelen, zullen zich met de beer vereenzelvigen, want 't is overduidelijk een goeie lobbes die, versuft na een te korte winterslaap, te grazen wordt genomen door het hele kader van een fabriek. In 'Een beer in bontjas', het essay, had Bouazza het verhaal al eens naverteld, en eigenlijk is die versie mooier, maar bij de nieuwe vertaling krijgen we dan weer tekeningen, en die zijn vermakelijk - Tashlin kan niet wegsteken dat hij tekenfilmproducent is. En zo leren we bijvoorbeeld dat hoe hoger iemand in de hiërarchie van de fabriek klimt, hoe meer zijn haarlijn wijkt, hoe talrijker zijn onderkinnen worden en hoe dieper de wallen onder zijn ogen zakken. Een subtiele versterking van het pleidooi om vooral jezelf te blijven - ook Bouazza zelf heeft daar trouwens zijn voordeel meegedaan; de Gouden Uil vliegt zelden naar een hoger kader.
*
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten