*
CUIJK - Dinie Akkerman mag de bronzen Merlet in ontvangst nemen. Ze is auteur en illustrator van kinderboeken die zelfs in Amerika en Japan bekend zijn. “De prijs helpt mij mijn nieuwste boek af te maken.”
Het ontvangen van de Cuijkse prijs is
voor Dinie Akkerman erkenning van haar
werk.
voor Dinie Akkerman erkenning van haar
werk.
Akkerman begon met schrijven toen ze 58 was, nu 16 jaar geleden. “Ik deed mee aan een schrijfwedstrijd van de Volksuniversiteit in Boxmeer en won de eerste prijs met het verhaal ‘Brieven van de Prins’. Hierdoor dacht ik: ‘misschien kan ik wat’.” Elke veertien dagen rolde er een verhaal uit haar pen. En dat bleef niet onopgemerkt want even later vroegen de uitgevers van de Okki of ze voor hen wilde werken. “En ook de uitgever van de Maan, roos, visboekjes had verhalen nodig.”
Naast schrijven maakte Akkerman wandkleden en poppen en gaf daar ook jarenlang les in. Op een gegeven moment pakte ze het tekenen weer op. “Mijn vader was kunstschilder. Als kind zat ik naast hem op de grond en vroeg om een ‘pojoo’. Ik kraste zoals hij dat ook deed. Maar toen ik dat tekenen weer oppakte bleek dat ik mijn vaardigheid kwijt was en benutte elk vrij minuutje om te tekenen. Op een gegeven moment gaf mijn buurman die illustrator is mij een lijstje met uitgevers met de opmerking om me aan te melden.” Dat deed ze en 15 jaar werkte ze voor Malberg en Zwijsen. “Die mannen daar bedachten allerlei leuke dingen en ik kon het goed met hen vinden. Maar toen zij verdwenen was het afgelopen.”
Maantjelief, haar eerste grote prentenboek, betekende voor Akkerman de doorbraak buiten Nederland. “We hebben het boek weggegeven in Chili, voor de arme kinderen en het werd een groot succes. In Japan lopen zelfs mensen met T-shirts waarop tekeningen van mij staan en ze hebben een losbladige kalender uitgegeven. Mijn agent daar is een groot bewonderaar. Ik heb hem tijdens een ontmoeting hier in Nederland nog aan het schateren gebracht. Ik had, dacht ik, een paar woordjes Japans geleerd maar doordat ik de klemtoon verkeerd legde, veranderde de betekenis.”
Het ontvangen van de Cuijkse prijs is voor Akkerman een erkenning voor haar werk. “En dat is nooit weg. Ik ben bezig met een nieuw prentenboek ‘Toen Oskar jarig was’. Ik was de inspiratie wat kwijt doordat ik het gevoel heb dat er op dit moment geen uitgever zal reageren vanwege de recessie. De prijs helpt me om het af te maken.”
Naast schrijven maakte Akkerman wandkleden en poppen en gaf daar ook jarenlang les in. Op een gegeven moment pakte ze het tekenen weer op. “Mijn vader was kunstschilder. Als kind zat ik naast hem op de grond en vroeg om een ‘pojoo’. Ik kraste zoals hij dat ook deed. Maar toen ik dat tekenen weer oppakte bleek dat ik mijn vaardigheid kwijt was en benutte elk vrij minuutje om te tekenen. Op een gegeven moment gaf mijn buurman die illustrator is mij een lijstje met uitgevers met de opmerking om me aan te melden.” Dat deed ze en 15 jaar werkte ze voor Malberg en Zwijsen. “Die mannen daar bedachten allerlei leuke dingen en ik kon het goed met hen vinden. Maar toen zij verdwenen was het afgelopen.”
Maantjelief, haar eerste grote prentenboek, betekende voor Akkerman de doorbraak buiten Nederland. “We hebben het boek weggegeven in Chili, voor de arme kinderen en het werd een groot succes. In Japan lopen zelfs mensen met T-shirts waarop tekeningen van mij staan en ze hebben een losbladige kalender uitgegeven. Mijn agent daar is een groot bewonderaar. Ik heb hem tijdens een ontmoeting hier in Nederland nog aan het schateren gebracht. Ik had, dacht ik, een paar woordjes Japans geleerd maar doordat ik de klemtoon verkeerd legde, veranderde de betekenis.”
Het ontvangen van de Cuijkse prijs is voor Akkerman een erkenning voor haar werk. “En dat is nooit weg. Ik ben bezig met een nieuw prentenboek ‘Toen Oskar jarig was’. Ik was de inspiratie wat kwijt doordat ik het gevoel heb dat er op dit moment geen uitgever zal reageren vanwege de recessie. De prijs helpt me om het af te maken.”
*
*
Aanklikken voor de vergroting van de collage
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten